Al jaren droomde ik van mijn eigen 'toko'.
Ik hou niet van klagen, schoppen en me ontevreden voelen (ik overdrijf, soms schop ik graag) en heb altijd de kwaliteit gehad om ongenoegen om te zetten in iets constructiefs. Voor iemand die regelmatig schopt (ik zei het je) ben ik een enorme optimist en vertik ik het om me neer te leggen bij beperkingen en onnodige bureaucratie. Ik wil er toe doen, een verschil maken, dátgene doen waar ik blij van word. En heel eerlijk, doen waar ik goed in ben.

Jarenlang was ik alleenstaande moeder, had ik de behoefte en wensen maar was er maar 1 prioriteit. Ons dak boven ons hoofd en brood op de plank. Dus de droom ging in de ijskast. Een offer dat ik overigens graag maakte. Zij is alles.

Ik had de lat hoog liggen. Zo hoog dat ik er soms maar nét aan kon voldoen. Ik denk dat dat een mindset is van (o.a) een alleenstaande ouder, in ieder geval wel van deze alleenstaande ouder. Dat is voor mijn gevoel wat er gebeurt als je geen keuze hebt; je doet.
Misschien wel juist omdat ik weet hoe de bodem eruit ziet, gun ik iedereen perspectief.
Mooie missie.. Maar... ik liep op mijn werk regelmatig tegen kaders aan, protocollen. Ze moeten er zijn, logisch. Maar man man, wat voelde ik me soms beperkt en baalde ik dat ik niet net dat tandje harder kon lopen voor een gezin.
Sinds een paar jaar ben ik werkzaam in de spoedhulpverlening en heb ik ervaren dat mijn bak aan ervaring binnen de jeugdzorg en ikzelf als mens voldoende zijn om fantastische dingen te doen. Ik kreeg de vrijheid om te doen wat ik denk wat nodig is, ik mocht buiten de paden wandelen in het belang van het gezin, het kind.

Zo´n 2 jaar geleden ontmoette ik mijn partner. Binnen een jaar kochten we ons droomhuis en deelden we een huishouden.
Ik heb een man die ziet wat me bezighoudt, we spraken avonden/nachten over o.a mijn visie op de hulpverlening en over hoe ik het zou willen doen. Ik ben me er van bewust dat ik de eer heb om een partner naast me te hebben die in me gelooft en zegt 'Ank, ga dit doen. Jij kunt dit!
Twee weken later had ik alles wat in mijn hoofd zat uitgewerkt. Kort daarna zat ik bij de kamer van koophandel; mezelf in te schrijven als ZZP-er. Ik had een fles champagne in mijn auto liggen, om na de inschrijving mijn ouders te verrassen met het uittreksel van de KvK en te proosten op alles wat wel kan.

Ik heb een visie en een missie. Mijn omgeving maakt het mede mogelijk om beiden in acties om te zetten.
Samen gaan we dit flikken!

Aan de gezinnen waar ik ooit mee heb samengewerkt; bedankt voor het vertrouwen, de ervaring, voor de lessen.
Aan de gezinnen waar ik in de toekomst mee ga samenwerken, ik kijk naar jullie uit.
Samen gaan we dit flikken!