Mijn eerste jeugdzorgervaring begon rond 2005, ik liep 2 jaar stage in een justitieel jeugdinstituut. Een jongens jeugdgevangenis, in de omgeving vooral bekend als het 'boefjeskamp'.

Ik volgde een aantal van deze 'boefjes' van de gesloten setting naar de open setting en liep 2 jaar met ze mee. Ik was piepjong, 22. Ik vroeg me af wat er van mij geworden zou zijn als ik zou zijn opgegroeid in hun omgeving/familie en de kansen had gekregen die zij hadden gekregen, of niet gekregen.
Ik wilde snappen waar het mis was gegaan. Maar veel van hen wilden dit niet (meer) snappen, veel van hen wilden vooral weg, naar huis of de straat. Het merendeel kwam al snel weer bij ons terug, of werd berecht als volwassenen en naar de 'grote mensen gevangenis' gestuurd.
Ik nam me voor om in een eerder stadium te gaan helpen. In 2007 kwam ik terecht op een residentiële setting in de jeugdzorg. Op een leefgroep waar kinderen woonden in de leeftijd van 8 tot 12 jaar. Ik heb hier enorm veel geleerd maar ook dit was niet mijn plek. Een paar jaar later ging ik de IOG (intensieve orthopedagogische gezinsbegeleiding) studie volgen en werd ik ambulant hulpverlener; misschien kan ik de ouders helpen om het thuis weer fijner te maken, gezelliger. Om elkaar weer te kunnen begrijpen, om nieuwe vaardigheden aan te leren of bestaande vaardigheden te versterken.
In 2017 maakte ik kennis met ambulante spoedhulp binnen de jeugdzorg. Crisishulpverlening.
Dit vond ik bijzonder interessant. Crisissen bieden namelijk vaak kansen. Niemand wil in crisis zijn, dus men werkt mee en wil het anders. Binnen dit team, en dankzij de gezinnen die ik mocht ondersteunen, heb ik enorm veel geleerd.
Maar (is 'ie weer, de maar) ook hier had het op een eerder moment al beter kunnen gaan. Wat als deze gezinnen in een (veel) eerder stadium al hulpverlening hadden ontvangen? Zou de crisis dan ook zijn ontstaan? Had het echt zover moeten komen?

Wat zou er voorkomen kunnen worden als je als ouder/verzorger zelf hulp zou kunnen inschakelen? Wanneer het nog klein/grijpbaar is, maar je aan alles voelt dat dit niet zo door kan gaan maar je weet niet hoe wel. Zonder lange wachtlijsten waardoor problemen mogelijk intensiveren, zonder tig gezichten, kastjes en muren.
Gewoon thuis bij jou op de bank, als je wilt. Gewoon, daar waar nodig.

Preventief om intensief te voorkomen.